Mien van Bree gaf een snok aan het wielrennen
Beeld: gedeelte van voorkant boek Mien: een vergeten geschiedenis
In het najaar van 1938 werd Mien van Bree (1915-1983) de eerste Nederlandse wereldkampioen wielrennen. Maar erkenning oogstte ze niet, althans niet in Nederland. De Nieuwe Tilburgsche Courant van 22 oktober dat jaar wijdde slechts een paar regels aan dit succes waarbij de redacteur zijn afkeuring niet onder stoelen of banken stak. ‘Zouden onze vrouwen niets beters te doen hebben?’, zo eindigde het krantenberichtje. Dat haar naam ook nog eens verkeerd geschreven was door de redacteur – De Bree in plaats van Van Bree – is een voorbode voor Miens verdwijning uit het collectief geheugen. Wielrennen voor vrouwen was lange tijd not done.
Wegbereider
Journalist Mariska Tjoelker ontrukt Mien van Bree uit de vergetelheid met een mooi boek over diens wielerloopbaan. Het is het dramatische verhaal over een vrouw die, dwars tegen de conventies in, haar droom najaagt en tot twee maal wereldkampioen op de fiets wordt. Van Bree is hiermee wegbereider van het Nederlandse vrouwenwielrennen en een groot voorbeeld voor velen die volgen: Monique Knol, Keetie van Oosten-Hage, Mieke Havik, Leontien van Moorsel en Marianne Vos.
Feit en fictie
Jammer dat Tjoelker dit boeiende levensverhaal vertelt in de vorm van een historische roman waardoor feit en fictie door elkaar lopen. Tjoelker rechtvaardigt deze keuze door te benadrukken dat zij alleen op deze wijze Van Bree werkelijk tot leven kan laten komen. Overigens heeft Tjoelker gedegen onderzoek verricht en bevat het boek een overzicht met geraadpleegde bronnen waardoor de feiten verifieerbaar zijn. Toch verdient Mien van Bree naar mijn mening een meer wetenschappelijke beschrijving van haar leven. Het verhaal an sich spreekt immers tot de verbeelding. Ik ben ervan overtuigd dat die biografie er komt. Net als een volwaardige Tour Féminin.
* Er een snok aan geven: versnellen om te zien wie er kan volgen
Paulien Schuurmans, voormalig bibliothecaris bij Atria
