Ik vind het moeilijk om hierover te schrijven. En met moeilijk bedoel ik niet het schrijven an sich, dat doe ik met plezier, maar voornamelijk vanwege de reacties van mensen om mij heen. Ik heb namelijk geen kinderwens. Het is een simpele uitspraak, maar wordt te vaak gezien als iets onnatuurlijks of vreemd.

Ik wist het eigenlijk altijd al: ik wil later geen moeder worden. De moederrol past(e) niet bij me, omdat ik mijn leven anders wil invullen. Ik ben niet opgegroeid met het idee dat ik zelf een gezin wil stichten zoals ik ook uit een gezin kom. Wat mij eigenlijk altijd wél interesseerde: ik wil vrij(er) zijn en dat kon door deels snel op te groeien.

Mijn kinderloos verlangen heb ik wel altijd in een breder plaatje gezet, omdat ik namelijk weet dat het niet of nauwelijks geaccepteerd zou worden binnen mijn gemeenschap: want een goede vrouw trouwt en baart daarna kinderen. Daarin is er weinig ruimte voor een andere invulling noch overtuiging. Nu heb ik sowieso ook een afkeer van het concept trouwen, maar ik beperk mijzelf even tot kinderen, die zoveel ‘liefde met zich meeneemt en levensvreugde’. Alleen geldt dit niet voor mij.

Moederschap

Een moeder en kind vallen mij toch wel altijd op in het publieke domein. Dan kijk ik vluchtig naar de moeder en het kind, waarbij het kind vaker terugkijkt dan de moeder. Ik zie dan meestal een vermoeide vrouw die het moederschap heeft gekozen. En dat fascineert mij dan weer genoeg om af te vragen of het moederschap echt haar eigen keuze was of het tot stand is gekomen door het verwachtingspatroon dat is uitgestippeld voor vrouwen:

Je wordt pas als een volwaardige vrouw gezien zodra je het moederschap betreedt

En een vrouw die daar niet voor kiest wordt minder serieus genomen, want hoe ga je je leven dan invullen?

Ongelijke rolverdeling

Een ander element van het moederschap die mij niet aanstaat, is de man-vrouw verdeling. Alhoewel er veel mannen zijn tegenwoordig die wel volwaardig meedraaien als ouder, vrees ik toch dat je een ongelijke rolverdeling krijgt. De ongelijkheid komt mede tot stand door de hardnekkige genderrollen in de samenleving, waarbij een moeder voornamelijk zorgzaam moet zijn naar mijn idee.

Daarnaast heb je ook de, inmiddels welbekende, inkomenskloof waardoor een vrouw in zekere mate afhankelijk wordt van haar partner. En die afhankelijkheid zou ik nooit willen.

Het boek Moederschap van Sheila Heti – echt een aanrader – analyseert het concept moeder worden in onze huidige samenleving. Wat blijkt er telkens uit te komen? Het advies van familie en vrienden: kinderen nemen geeft zin aan het leven. Je zou immers spijt krijgen als je een kinderloos leven kiest. Men durft dat met zekerheid te zeggen, alsof zij kunnen invullen waar jij gelukkig van wordt. Daarnaast is het hebben van een kind nodig zodat je niet je laatste jaren niet alleen spendeert. Belachelijk, als je het aan mij vraagt.

Alsof een kind dient te leven opdat het uiteindelijk verplicht is om voor jou te zorgen of gezelschap hoort te houden

In het boek wordt ook aangekaart hoe er naar vrouwen wordt gekeken, want als je een baarmoeder hebt dan moet die op een gegeven moment ook gevuld worden. En dit maak ik vaak mee en wellicht ook genoeg andere vrouwen.

Dat gegeven ligt zo diepgeworteld in onze maatschappij dat ik ergens ook vrees dat ik in de toekomst bezwijk onder die druk. Dat ik toch toegeef zodat ik later geen spijt krijg. En ik hoop dat het niet zo ver hoeft te komen. Misschien is het volgende wél wat ik wil achterlaten: niet in dezelfde routine vallen als de vrouwen die mij voorgingen of mij hebben grootgebracht. Wellicht is dat de kleine revolutie die ik achterlaat.

Nesrine Benyakhlaf

Nesrine Benyakhlaf is momenteel een masterstudent Gender Studies. Hiervoor heeft zij Cultuurwetenschappen afgerond. Nesrine leest en schrijft ook graag in haar vrije tijd. De afgelopen jaren heeft het feminisme een dominante rol in haar leven gekregen en fantaseert zij regelmatig over een matriarchale samenleving.
Nesrine is een van de gastbloggers in 2019.

Fotocredits: Úrsula Madariaga