Cora Vreede-de Stuers  was antropologe en bibliothecaresse. En eerste vrouw conservator aan de bibliotheek van het Bataviaas Genootschap van Kunsten en Wetenschappen.
Zij was de dochter van jonkvrouwe Susanna Teding van Berkhout en jonkheer Eugéne de Stuers. In 1933 huwde zij met de linguïst en cultuurgeleerde Frans Vreede (1894-1975).

Het leven en werk van Cora Vreede-de Stuers

Met haar intense belangstelling voor het leven van vrouwen, in andere culturen en in haar eigen samenleving, was Cora Vreede-de Stuers een feministisch antropologe ‘avant la lettre’. Een ‘voormoeder‘ voor vrouwelijke vakgenoten uit latere generaties.

Cora de Stuers studeerde van 1928 tot 1935 achtereenvolgens kunstgeschiedenis, iconografie, etnologie en klassiek Maleis te Parijs. Van 1932 tot 1936 werkte zij daarnaast als bibliothecaris bij het Centre d’Études Néerlandaises van de Universiteit van Parijs. In 1933 trouwde ze met Frans Vreede. Samen reisden zij van 1936 tot 1941 in Egypte, India en Indonesië. Zij woonden achtereenvolgens in Cairo, India en Nederlands-Indië. In Nederlands-Indië kwamen zij aan op 6 december 1941, de dag voor de Japanse aanval op Pearl Harbour.

In 1942 werden zij daar door de Japanners geïnterneerd. Zij brachten twee jaar in beperkte vrijheid door en twee jaar in verschillende Japanse kampen. Beiden werden er erg ziek. In april 1946 keerden ze terug naar Nederland op het hospitaalschip De Oranje.

Wie: Cora Vreede-de Stuers
Geboortedatum: 28 november 1909
Geboorteplaats: Bodegraven, Nederland
Sterfdatum: 11 december 2002
Plaats van overlijden: Baarn, Nederland
Alternatieve naam: Suzanna Coralie Lucipara Vreede-de Stuers

Zij keerden terug naar Indonesië om er te werken. In 1947 werkte Cora Vreede bij de Centrale Bibliotheek Indië als tijdelijk hoofd Openbare Leeszaal Batavia, als hoofd van de sectie systematische catalogus van de Centrale Bibliotheek Indië en als hoofd van de door haar opgezette Afdeling Culturele Documentatie. Per 1 januari 1948 werd zij aangesteld als bibliothecaresse van het Koninklijk Bataviaasch Genootschap van Kunsten en Wetenschappen te Djakarta, volgens eigen zeggen als eerste vrouw. Zij vroeg om gezondheidsredenen eervolle ontheffing van deze functie per 1 juni 1951. Zij ging voor herstel naar Nederland, maar keerde weer om de eerste Governmental School of Scientific Librarians in Indonesië op te zetten en de eerste directeur te worden. Van 1951 tot 1955 was zij ook hoofdbibliothecaris van het Museum en de Universitas Indonesia. In deze functie leerde zij enkele vooraanstaande vrouwen uit de Indonesische vrouwenbeweging van nabij kennen. Dit leidde tot een promotieonderzoek naar de Indonesische vrouwenstrijd. In 1957 verdedigde ze aan de Sorbonne haar proefschrift L’émancipation de la femme indonésienne.

In 1957 repatrieerde het echtpaar Vreede-de Stuers. In 1959 werd Cora Vreede door professor W.F. Wertheim – hoogleraar in de moderne geschiedenis en sociologie van Zuidoost Azië – naar de Universiteit van Universiteit van Amsterdam gehaald. Na vele tijdelijke en deeltijdcontracten werd zij op 1 januari 1969 benoemd tot lector in de culturele antropologie en sociologie van Zuid- en Zuidoost-Azië. Dat bleef zij tot 1 februari 1973.

In 1960 deed zij onderzoek naar moslimvrouwen in Noord-India met een beurs van de École Pratique des Hautes Études van de Universiteit van Parijs. Dit onderzoek mondde uit in het boek ‘Parda: A Study of Muslim Women’s Life in Northern India’ (1968). In 1963 verrichtte zij nogmaals onderzoek in India en begin 1971 werkte ze enige tijd aan de universiteit van Koeweit, aan het Department of Anthropology en University College for Women.

Na haar pensionering onderzocht Cora Vreede migrantenvrouwen en -kinderen in opdracht van het Ministerie van Cultuur Recreatie en Maatschappelijk Werk. In 1974 ontwierp zij het plaatsingssysteem voor de bibliotheek van het Internationaal Archief voor Vrouwenbeweging (IAV), wat daar nog steeds in gebruik is. In 1985 stelde zij een bibliografie van het werk van Johanna Naber samen, uitgegeven door het IAV.
Cora Vreede publiceerde in totaal 13 boeken en 97 artikelen in Nederlandse en Franse wetenschappelijke tijdschriften. Ze publiceerde over:

• • Raden Adjeng Kartini (1879-1904), Javaans voorvechtster voor meisjesonderwijs,
  • over de emancipatie van Indonesische vrouwen,
  • over moslimvrouwen in Noord-India,
  • over meisjesstudenten in Jaipur
  • en over Turkse en Marokkaanse jongeren in Nederland

Tot op hoge leeftijd was ze vol belangstelling voor de ontwikkelingen op haar vakgebied. Haar laatste artikel publiceerde ze in 1996.