Op geheel eigen wijze zet zij de vrouwenemancipatie voort en streeft ze ernaar dat mannen en vrouwen samen de wereld veranderen: “Ik ben een inclusief feminist: we moeten het samen doen, vrouwen én mannen.”

Wat is jou bijgebleven van de vrouwen- en emancipatiegeschiedenis?

“De vrouwengeschiedenis, of ‘herstory’, is vol verhalen van heldinnen. Onze generatie staat op de schouders van reuzinnen, vrouwen als Aletta Jacobs, Rosa Luxemburg, Alexandra Kollontai, Marie Curie, Mary Wollstonecraft. Zonder hun onverzettelijkheid en daadkracht waren we nu niet waar we zijn. Maar ook in de meer recente geschiedenis zijn er veel vrouwen waar ik tegenop kijk. Oprah Winfrey bijvoorbeeld, of Toni Morisson. Voor hen heb ik veel respect, omdat ze tegen de stroom in hun stem lieten horen en hun nek durfden uit te steken.”

Waar ben je het meest trots op, dat je tot nu toe hebt bereikt?

“Drie dingen staan hoog op mijn trots-lijst. Ten eerste de Joke Smit Prijs natuurlijk, Joke Smit is één van mijn grote inspiratiebronnen. Haar werk is vandaag, helaas, nog even actueel als veertig jaar geleden. Dus toen ik hoorde dat ik de naar haar genoemde prijs had gewonnen kon ik het bijna niet geloven. Wat een eer! Daarnaast was de publicatie van mijn boek (S)hevolution, de eeuw van de vrouw in oktober 2013, een hoogtepunt. Ten slotte was de toespraak die ik in oktober 2011 als VN Vrouwenvertegenwoordiger voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties mocht houden een heel mooi moment. Toen moest ik mezelf wel even in mijn arm knijpen, om er zeker van te zijn dat ik daar écht stond.”

Identificeer jij je nu als feminist en waarom?

“Ik noem mijzelf feminist zolang mannen en vrouwen nog geen gelijke kansen en rechten hebben. Zolang vrouwen zijn ondervertegenwoordigd in topfuncties en zolang ze zijn oververtegenwoordigd in statistieken over geweld, armoede en uitbuiting, blijf ik mij inzetten voor gelijkheid. Uit principe, maar ook omdat ik heilig geloof dat m/v diversiteit winstgevend is. Ik vergelijk de huidige situatie wel eens met een voetbalwedstrijd. Wij spelen nu met een team van elf linksbenige spitsen terwijl gemotiveerd talent op de bank blijft zitten. En je hoeft geen Johan Cruijff te heten om te snappen dat dat niet werkt. Daarom ben ik een inclusief feminist: we moeten het samen doen, vrouwen én mannen. Bij al mijn projecten voor The Change Agent is er één rode draad: veranderen doe je niet alleen, dat doe je samen. Daarom werk ik altijd met een team en probeer ik samen met dat team de verandering te verankeren in de organisaties waar ik voor werk.”

Wat moet er volgens jou in de toekomst veranderen voor vrouwen? Hoe draag je hier zelf aan bij?

“Er moeten nog een aantal hardnekkige taboes worden doorbroken, voor we optimaal gebruik kunnen maken van de m/v diversiteit. Voorbeelden zijn de taboes op partnergeweld of de verdeling tussen arbeid en zorg. Ik probeer mijn steentje bij te dragen door erover te schrijven en erover te praten, op tv en in persoonlijke gesprekken in mijn dagelijkse werk. Toen ik eind vorig jaar bij Pauw en Witteman vertelde over mijn eigen ervaring met partnergeweld, kreeg ik onvoorstelbaar veel reacties van vrouwen die hetzelfde hadden meegemaakt en er, net als ik, jarenlang niet over hadden durven of kunnen praten. Die reacties inspireren mij om door te gaan en mijn verhaal te blijven vertellen.”

Wat zijn je eigen ambities voor de toekomst en wat raad je andere ambitieuze meiden aan?

“Het is mijn ambitie om burgemeester van Amsterdam of premier te worden, ondanks dat er veel negatieve reacties kwamen toen ik dit voor het eerst vertelde. Ik vind dat het wel eens tijd wordt voor een vrouw aan het roer en ik geloof dat de politiek de beste plek is om langdurige veranderingen in gang te zetten. En daarnaast vind ik dat vrouwen hun dromen moeten durven uitspreken – wat ik bij dezen doe! Ambitieuze meiden kan ik van harte aanbevelen om een tijd in het buitenland te wonen, werken en studeren. Ik heb dit zelf in Tunesië gedaan en hier heb ik ontzettend veel van geleerd. Verder kreeg ik ooit het goede advies om vooral hulp te vragen. Veel vrouwen vinden dat moeilijk, het ‘superwoman-complex’ noem ik dat. Ze denken vaak dat ze het zelf wel kunnen om niet zwak te lijken, maar hulp vragen is juist een teken van kracht. Samen staan we sterker.”

Website the change agent