In 1943 kreeg Suriname bezoek van Prinses Juliana. Later bracht – toen nog prinses – Beatrix in haar eentje een bezoek aan Suriname op Koninginnedag. Ze werden allebei feestelijk ontvangen.

Konfriyari

In 1943 kreeg Suriname bezoek van Prinses Juliana. Surinaamse vrouwen, uitgedost in traditionele kleding ontvingen haar met een groots welkom. Naar aanleiding van haar bezoek zijn er ook memorabilia’s uitgegeven, zoals een hoofddoek die tot angisa geknoopt kan worden. Later bracht – toen nog prinses – Beatrix in haar eentje een bezoek aan Suriname ter ere van Koninginnedag op 30 april. Forum, Instituut voor multiculturele ontwikkeling, publiceerde in 2005 het boek ‘Beatrix. Koningin van alle Nederlanders‘ ter gelegenheid van het 25 jaar koningschap van Koningin Beatrix. Jetty Mathurin, Surinaams podiumartieste, wierp in het boek een persoonlijk licht op haar koningin. Een citaat hieruit:

“Ik heb de koninklijke familie nooit als een stelletje sprookjesfiguren gezien, geen prinsen op witte paarden of een prinses die honderd jaar slaapt. Ik stond teveel met beide voeten op de grond. en teveel vooraan. Met Konfriyari, op het Oranjeplein in Paramaribo bij het Gouveneurspaleis. Dat heet nu allemaal anders […] Maar ooit stond ik daar ’s morgens vroeg in de zon al te wachten. In een witte jurk, met witte sokken en een grote oranje strik. We zwaaiden met een rood-wit-blauwe vlag en zongen ‘Oranje boven’. Ik had altijd geluk. Ik stond altijd vooraan. Ik kon alles zien. Ook die keer dat de prinsesjes kwamen en hun ‘rekenpaarden’ meenamen. De prinsessen zaten in een koets die werd getrokken door grote witte paarden. De koetsier liet ze sommen doen, optellen en aftrekken, vermenigvuldigen en delen. Voor elk goed antwoord kregen ze een suikerklontje. Ik stond er met mijn neus bovenop. Vooraan toen de paarden met hun hoeven hun sommen maakten op het plaveisel. Prinses Beatrix is een keer op 30 april alleen op bezoek gekomen. Irene en Margriet kwamen samen. Misschien, dacht ik, dat de prinsessen zich bij de tropische waarden in Suriname gemakkelijker voelden. Maar Irene vertelde laatst dat ze het allemaal niks had gevonden, daar op het Oranjeplein in Paramaribo. Ze wilde het liefst gewoon onder de mensen zijn, maar ik vond het geweldig om langs de kant te staan en naar haar te zwaaien. En toen ik Margriet sprak, was het alsof ik haar al jaren kende. het was dichtbij en gewoon. Niets van Nederland was toen abstract en vreemd. Wij waren een kolonie en we zijn daar als Nederlander opgevoed. Het is pas als je in Nederland bent, dat je merkt: hé, ik ben anders. Ineens wordt je gevraagd wat je hier komt doen. Koninginnedag was hier ook anders. In Brabant waar ik terecht kwam, was het niet meer dan een vrije dag. Maar of ik nu in Paramaribo of Oss ben, ik ben trots op de koningin en ons koningshuis“.
Jetty Mathurin

Bron:
– Putten van. L & Zntinge, J. 1998. Let Them Talk, de historische ontwikkeling van de kleding van de Creoolse vrouw.
Copyright foto: Spaarnestad Foto Archief